یک مدرسه راهنمایی به مثابه نمونه ای کوچک از یک جهان آشفته
شاید چند دهه از زمانی که دانش آموز بوده اید گذشته باشد. ممکن است تصور کنید یک کلاس مدرن، به ویژه کلاسی در یک دبیرستان آلمانی با بودجه مناسب و متوسط، به همان اندازه که با پیشینه تحصیلی شما بیگانه است، غیرقابل درک نیز است. و با این حال، یکی از جنبه های قابل توجه درام بسیار مؤثر ایلکر چاتاک، احساس آشنایی عجیب و غریب مخاطب با داستان است. این فیلم شما را مستقیما به خاطره ای از غبار گچ و بی حوصلگی، تلنگر زدن روی میز و زل زدن با اشتیاق از پنجره های بزرگی که به نظر می رسد به طرز مسخره ای برای همین هدف طراحی شده اند، منتقل می کند. «اتاق معلمان» در مورد چیزهای زیادی است، مثل همدردی، شورش، نژادپرستی، درک عمومی و بی اعتمادی بین نسل‌ها. اما همچنین یک دژاوو آشکار است، هم از طرف معلم و هم از طرف دانش‌آموز، از اینکه واقعا مدرسه برای بسیاری از افراد چه بوده است. در واقع روایتگر اولین و اساسی ترین تجربه ما از بودن در جامعه است.
به بهانه اسکار 2024، در این مقاله یلووال مدیا به سراغ یکی از نامزدهای بهترین فیلم بین المللی رفته ایم: «اتاق معلمان». برای درک بهتر از این فیلم و لذت بیشتر هنگام تماشای آن با ما همراه باشید.
آیا این دلیل است یا فرض؟
خانم نواک یک سوال ساده از دانش آموزان دوازده ساله خود دارد: «آیا 0.9999 همان 1 است؟» وقتی دانش آموزی اشاره می کند که 0.9999 «در واقع» برابر یک نیست، نواک به او می گوید: «پس لطفا پای تخته بیا و به ما نشان بده که چرا نه». دوربین دانش‌آموز را در مرکز کادر تعقیب می‌کند در حالی که نواک گچ را به او می‌دهد و کنار می‌رود و به دانش‌آموز اجازه می‌دهد نقش معلم را بر عهده بگیرد و استدلال خود را توضیح دهد. سپس نواک از دانش آموزان می پرسد «پس آیا این یک دلیل است یا یک فرض؟». او این روند را تا زمانی تکرار می کند که پسری ساکت به نام اسکار تفسیر خود را ارائه می دهد. او کنار می ایستد و دوربین روی اسکار در نقش معلم تمرکز می کند.
برای برخی از بینندگان، روش‌شناسی نواک مظهر الگوی آموزش گفت و گو محور است که نظریه‌پرداز برزیلی، پائولو فریره، در مقاله اصلی خود با عنوان «آموزش ستم‌دیدگان»، توصیف می‌کند. برخلاف روش آموزش بانکداری سرمایه داری که در آن معلم اطلاعات را به مغز موضوعات دانش آموز وارد و سپرده گذاری می کند، روش گفت و گو دانش آموزان را برای آموزش مجهز می کند.
اما برخی دیگر ممکن است متوجه نوع تدوین صحنه شوند. در حالی که دوربین آن دو دانش‌آموز را در مرکز کادر قرار می دهد، در آن جا ثابت نمی ماند. ما اغلب برش های کوتاهی از خانم نواک (لئونی بنش) می بینیم و حالات چهره‌اش را در حین بررسی دانش آموزان تماشا می‌کنیم. این صحنه ساده، تنش فیلم آلمانی اتاق معلمان را به خوبی به تصویر می کشد.
وقتی پای خودمان در میان است
فیلم اتاق معلمان به کارگردانی الیکر چاتاک که با یوهانس دانکر فیلمنامه را نوشته است، یک بحران جزئی در یک مدرسه در آلمان را دنبال می کند. در اثر یک سری دزدی های کوچک، مدیر روال قانونی را دنبال می کند و کنفرانسی با حضور دو نماینده از بدنه دانش آموزی برگزار می کند. اما وقتی مکالمه هیچ مدرکی را آشکار نمی‌کند، معلم لیبن‌وردا (مایکل کلامر) فهرستی از دانش‌آموزان را به نمایندگان ارائه می‌کند و از آنها می‌خواهد که مشخص کنند چه کسی از همکلاسی‌هایشان ممکن است مظنون باشد.
این مانور باعث ناراحتی نواک، یک معلم نسبتا تازه وارد به مدرسه می شود. اما وقتی خود او قربانی دزدی می شود، موضوع را تنهایی پیگیری می کند. نواک بر اساس شواهد بی‌اهمیت و احتمالا غیرقانونی به دست آمده، دستیار اداری، خانم کوهن (اوا لوباو) را متهم می‌کند. این اتهام به زودی از کنترل خارج می شود و بر پسر باهوش کوهن، اسکار، تاثیر می گذارد و باعث ایجاد بی اعتمادی در بین والدین می شود.
فیلم به مثابه کلاس درس
از یک طرف، اتاق معلمان داستان خود را فراتر از محدوده مدرسه نمی برد. فیلم هرگز محوطه مدرسه را ترک نمی‌کند و تنها نشانه‌های دنیای بیرون در قالب تماس‌های تلفنی و نگاه‌های گاه به گاه از پنجره است. با این حال، نمی توان احساس کرد که چاتاک و نویسندگان دیگر می خواهند به ما بینندگان درس بدهند. این فیلم هشتاد و نه دقیقه‌ای همچنان بر موضوع اصلی خود متمرکز است، به طوری که هر لحظه که مستقیما به تحقیق در مورد دزدی و پیامدهای آن مربوط نمی شود، استعاره‌ای از موضوع را نشان می‌دهد.
صحنه اثبات اولیه را در نظر بگیرید که در آن سؤال «این یک دلیل است یا یک فرض؟» در عرض چند دقیقه از نمونه ای از روش های تدریس نواک به بررسی موضوعی فیلم تغییر می کند. قبل از اینکه نواک بتواند جلسه خود را کامل کند، مدیر مدرسه، دکتر بوهم (آن کاترین گومیچ) و معلمان دیگر وارد کلاس می شوند، دختران را تبرئه کرده و از پسرها می خواهند که کیف پول خود را روی میزشان بگذارند. در حالی که معلمان کیف ها را می گردند و اصرار می کنند که دانش آموزان داوطلبانه به درخواست های آنها عمل می کنند، نواک از عصبانیت و انزجار می لرزد. او نمی گوید، اما می توانیم این سوال را در چهره نگرانش ببینیم: آیا این دلیل است یا فرض؟
همراهی کادر دوربین و موسیقی
این تمرکز روی موضوع نه تنها بر طرح اتاق معلمان بلکه بر انتخاب های زیبایی شناختی آن نیز تأثیر می گذارد. چاتاک و مدیر فیلمبرداری جودیت کافمن از نسبت تصویر مربعی 4:4 استفاده می کنند و کادر را به یک مربع محدود کوچک می کنند. کافمن صحنه را با نور طبیعی پر می کند، که تصاویر را بیش از حد اشباع می کند و رنگ ها را تا حد زیادی تشدید می کند. او در بسیاری از کلوزآپ های روی صورت دانش آموزان زوم می کند و باعث می شود هر تعامل و هر لحظه بدون دیالوگی به طور همزمان هم طبیعی و هم غیر واقعی باشد.
همچنین چاتاک به ندرت از توانایی های آهنگساز فیلم، ماروین میلر، استفاده می کند و آن را برای لحظات تنش یا تأمل نگه می دارد. استفاده میلر از ویولن‌ها و صدای جیغ زدن سیم‌ها، یک فیلم ترسناک مدرن و درجه یک، مانند Hereditary 2018 را به یاد می‌آورد. این عناصر با هم به بینندگان نشان می‌دهند که هیچ چیز از محدوده ساختارهای قدرت مدرسه فرار نمی‌کند، حتی نیت خوب نواک.
سخن آخر
در هسته اصلی خود، اتاق معلمان داستانی است در مورد مدرسه ای که بیشتر به حفظ نظم علاقه مند است تا انجام درست آن. اما با ادامه فیلم، نظم به مفهومی بیگانه تبدیل می شود. در صحنه اولیه، خانم نواک کلاس خود را با گرم کردن صبحگاهی شروع می کند، دانش آموزان و معلم همگی با هم شعار صبح بخیر را می گویند. در پایان فیلم، خانم نواک آن سنت دوست‌داشتنی را تغییر می دهد و به جای آن تصمیم می‌گیرد که دانش‌آموزانش را با فریادهای عمومی و وحشیانه هدایت کند. نظم از ساختمان خارج شده است.
منبع: وبسایت progressive
کپی لینک
دانلود
اشتراک گذاری
